صد رنگی

سلام
نمیدونم با چه کلمه ای شروع کنم به نوشتن.نوشتن سخت نیست ولی بعد از مدتی سکوت شروع دوباره و نوشتن حرفی تازه خیلی سخته.
اول میخوام از دلیل اینکه چرا توی این مدت ننوشتم حرف بزنم.راستش با خودم عهد کردم که یک مدت چیزی ننویسم.دلم نمیخواست بنویسم چون داشتم با چشم باز به دنیا نگاه کنم.به دنیایی که توش زندگی میکنم مخصوصا به آدم های این دنیا.من قبلا چشم هام رو به روی اون چیزهایی که دوست داشتم باز نگاه میداشتم.دنیا رو اونجوری نگاه نمیکردم که هست.اونجوری نگاه میکردم که دوست داشتم.از همه مهم تر اینکه توجه زیادی به آدم های این دنیا نمیکردم.کاری به این نداشتم که فلان کس چه رازی تو دلش داره.ولی چند روزی هست که نگاه هام به این آدم ها تغییر کرده.باورش سخته که توی همین چند روز چه چیزهایی دیدم .چیزهایی که واقعا درک اونها برام خیلی سخت بود.کسانی رو دیدم که خیلی راحت توی زندگی مشترک به اونی که یک عمر باهاش زندگی کردن خیانت میکنن.کسانی رو دیدم که چندین سال تا توان داشتند اشتباه کردن ولی میخوان که در عرض یک روز بخشیده بشن.کسانی رو دیدم که خیلی راحت برادر فروشی میکنن در مقابل مقام درجه .کسانی رو دیدم که خیلی راحت به ریشه های زندگی خودشون تبر میزنند بدون اینکه ترسی از فروپاشی این درخت داشته باشن.اینها چیزهای تازه ای شاید برای شما نباشه ولی برای من هست.برای من که نمیدونستم همچین آدم هایی اطرافم رو گرفته اند.آدم های که «صد رنگ» هستند و همیشه اونی نشون میدن که نیستن.وقتی فکر میکنم یک آدم چقدر میتونه در طول روز رنگ عوض کنه سرم گیچ میره.واقعا چرا؟مگه آدم با یک رنگی دیده نمیشه؟دوست دارم جواب این سول رو شما بدید...
 
بارانی باشید...

دو نیمه ی رویا

سلام.

۱-- دو سه روزی میشه که از سفر برگشتم.ولی راستش باز هم بهونه ای برای نوشتن نداشتم.خوشبختانه یا متاسفانه من خیلی دیر بهونه واسه نوشتن پیدا میکنم واسه همین هست که دیر به دیر وبلاگم آپ میشه.به هر حال الان اون بهونه رو پیدا کردم.
میخوام یکم از سفری که رفته بودم بگم.همیشه سفر ها پر از خاطره است.مخصوصا اگر برای دیدن کسی بری.هدف من هم از این سفرم دیدن یک عزیز بود.کسی که اگر بگم بدون اون زندگی کردن واسم محاله دروغ نگفتم.این سفرم باعث شد که بهترین روز زندگیم شکل بگیره.روزی که تا آخر عمرم تاریخش رو فراموش نمیکنم.روزی که به یکی از بزرگترین آرزوهام رسیدم و اینو مدیون اونم.مدیون اونی که زندگیه سیاه سفید منو با اومدنش و مهربونیش رنگ خوبی زد.تنها چیزی که میخوام بهش بگم اینه که :                     ...دوستت دارم 
                                                                    بیشتر از دیروز
                                              باکی ندارم از هیچ کس و هرکس که تو را دارم
                                                                         

۲--مدتی هستش که خواننده های لس آنجلسی(به قول روزنامه ها و مجلات!!)کم کار شدن.البته اونهایی که پیشکسوتند.اونهایی که مردم با صداشون زندگی کردن.با صداشون هم گریه کردن هم شادی کردن.متاسفانه از بس که خواننده های جوان و بد صدا و بی سلیقه و جلف زیاد شده که بعضی وقتها آدم سکوت رو به گوش دادن به موزیک ترجیح میده.با این حال بعضی ها هستند که واقعا زحمت میکشند تا کاری رو ارائه بدن که ارزشمند باشه.تعداد این افراد هرچند انگشت شماره ولی بازهم جای شکرش باقیست.سعی دارم از این به بعد به معرفی کارهای این خوانندگان بپردازم تا قدردانی ای باشد از زحماتشان:
                                                   
                                            دو نیمه ی رویا

                          
تهیه کننده ی این کار موسسه ی فرهنگی هنری« آوای باربد» هستش که من یک کار زیبا دیگه از این موسسه را میشناسم که بعدا معرفی میکنم.
مهمترین چیزی که خود منو به خریدن این اثر ترغیب کرد حضور استاد بابک بیات بود.همانطوری که همه میدونید بابک بیات کسی هستش که واقعا برای موسیقی ما زحمت فراوانی کشیده.از نظر خود من به این هنرمند باید لقب بهترین آهنگ ساز ایران را داد.این بار بابک بیات دستیاری هم داشته.بامداد بیات یکی از پسران دوقلوی بابک که با وجود سن نسبتا کمی که داره(متولد۱۳۶۴) همکاری خیلی خوبی با پدر خود داشته.تا جایی که یکی از آهنگهای این اثر با تکنوازی پیانوی بامداد کار شده.خواننده این اثر هم حامی است که انصافا توی این روزها که همه به جای خوانندگی به سراغ تقلید صدا میروند باید بگم صدای خیلی زیبایی دارد.اشعار این اثر هم کار اهورا(محمد رضا طغرل) است.کار اهورا هم بسیار خوب بوده.من متن ترانه دو نیمه ی رویا  را مینویسم تا خود شما در موردش قضاوت کنید.در کل باید بگم دو نیمه ی رویا را حتما گوش کنید.مخصوصا اگر به آهنگهای بابک بیات و صدای سوزناکی مثل صدای حامی علاقه دارید.
                                                 دو نیمه ی رویا
                                     دو نیمه ی خاموش/دو نیمه ی خسته
                                        دو شعر نخوانده/دو بغض شکسته
                                           دو نیمه ی آبی/دو نیمه ی دریا
                                         دو نیمه ی شاعر/دو نیمه ی عاشق
                                          دو نیمه ی گریه/دو نیمه ی هق هق
                                         دو نیمه ی خورشید/دو نیمه ی روشن
                                            دو نیمه ی تنها/ یکی تو یکی من
                                             تویی که گذشتی/منم که نشستم
                                             توی که تکیدی/منم که شکستم
                                                 منم که نگفتی اسیر ملالم
                                                 بهار سکوتم/خزان خیالم
                                               منم که نگفتی چگونه بخوابم
                                                 چگونه بمیرم/چگونه بمانم
                                             چگونه نشستی در آن شب ماتم
                                              به سوگ همیشه/به بغض دمادم
                                              گذشتی و گفتی دو نیمه ی سیبیم
                                                اگر چه جداییم اگر چه غریبیم